Als de donkere dagen weer voor de deur staan is het net of iedereen weer hun breipennen
en haaknaalden tevoorschijn halen. Gezellig s'avonds onder een plaid met een kopje thee
of koffie erbij. De mooiste creaties worden gemaakt. Ik ben ooit begonnen met breien, dit
leerde ik van mijn oma. Toch heb ik dit nooit helemaal doorgezet en kan ik mij alleen
herinneren dat ik heel wat barbie kleertjes, deze kerstmutsjes en deze kerstballen
heb gebreid. 3 jaar geleden heb ik het (amigurumi) haken ontdekt en sindsdien heb ik
nooit meer de haaknaald weggelegt. Helaas voor de breipen,want deze is blijven liggen.
Eigenlijk best zonde!
Waar een breiwerkje zo mooi fijntjes oogt is een haakwerk weer wat groffer. Die fijne
structuur zorgde ervoor dat ik gisteren weer de breipennen erbij pakte, oke dat en die
mooie, nieuwe wol die ik heb gekocht. Ongeduldig zette ik de steken op ( je verleerd het
echt nooit) en begon te breien. Natuurlijk gelijk weer een fout gemaakt waardoor het
breiwerkje ging opkrullen, ohja zo zat dat. Breien werkt toch net weer eventjes anders.
Twee uur, wat verkrampte spieren en een gefrustreerd hoofdje waren het gevolg.
Het breiwerkje werd weer uitgehaald. 'Nou dan pak ik toch maar weer de haaknaald
erbij, veel makkelijker en sneller' Maar is het ook echt makkelijker of is het gewoonte
geworden? Met haken heb ik in het begin ook wel zitten vloeken en met pijnlijke
handen gezeten.
Nu maakt het natuurlijk niet uit wat je doet, zolang je er maar plezier in hebt. Haken
is ook prima natuurlijk. Maar toch blijft het kriebelen. Helemaal als ik van die mooie
gebreide sjaals, handschoenen en sokken voorbij zie komen. Die mooie bolletjes wol
die liggen te wachten om opgepak te worden helpen natuurlijk ook niet mee.
Misschien toch maar weer voorzichtig beginnen met die mooie wol en een portie geduld?
Iemand nog tips voor deze wil-toch-wel-meer-gaan-breien jonge dame?
