Hebben wij nog een kinderwens?
Ik kreeg wel eens de vraag of wij nog een kindje zouden willen - en met willen bedoel ik dan de keuze maken om voor nog een kindje te gaan, of het zo mag zijn is natuurlijk een ander verhaal- maar toen Eleanor nog geen jaar oud was, was eigenlijk altijd mijn antwoord hetzelfde: ´Nee'. Inmiddels zijn wij heel wat maanden verder en deze stevige 'Nee' is in de loop van de tijd veranderd naar 'Misschien ooit' en momenteel naar 'Misschien over een tijdje'. Een verandering die ik niet zo snel had verwacht van mijzelf, omdat ik de overgang van geen kinderen naar één kindje best wel heftig vond.
Maar zoals met al het andere wordt het met de tijd makkelijker en hebben wij een fijn ritme gevonden. Wij merken dat er nu wat rust en ruimte vrij komt. En dit zet ons soms aan het denken. Soms betrap ik mijzelf, maar ook manlief er op dat wij over de toekomst praten en vaak bevat dit twee kinderen. Een toekomst beeld dat wij eigenlijk voor de geboorte van Eleanor al voor ogen hadden, maar ergens gaan de weg weer naast ons neer hadden gelegd.
Maar ergens ben ik ook terughoudend. Want wij hebben het goed nu, wij hebben een gezond kindje mogen krijgen. De dagen worden makkelijker en zelfs grotendeels van de nachten slapen wij lekker door. Er komt ineens ook weer wat vrije tijd voor onszelf vrij! Eleanor zit momenteel in een fantastische maar tegelijk ook uitdagende leeftijd fase ( hallo peuterpuberteit!), waarin wij weer andere dingen kunnen ondernemen dan met een baby of dreumes. Willen wij echt dit weer overhoop halen door nog een gezinslid te verwelkomen? Het gevoel dat wij dan weer terug bij af zijn borrelt omhoog. Maar toch blijft het gevoel omhoog komen..
Ik vind het een lastige keuze. Misschien nog wel lastiger als van geen naar één kindje, want nu weet je een klein beetje wat er op je af komt. En dat maakt de keuze voor een tweede makkelijker maar tegelijkertijd ook lastiger denk ik. Ik weet hoe ik mij toen voelde, al heeft dit natuurlijk ook met het lange slaapgebrek, de keuzes van toen, Eleanor´s uitdagende karakter en mijn prikkel verwerking te maken. Dit keer zal ik met de kennis van nu, andere keuzes maken en er misschien ook wat relaxter in staan..
De gedachte dat ik al mijn baby spullen definitief kan doorverkopen/ weggeven maakt mij ergens verdrietig. De gedachte dat dit mijn eerste en laatste zwangerschap was voelt vreemd. En de gedachte dat Eleanor misschien ooit nog grote zus mag worden is hartverwarmend en tegelijk beangstigend.
De gedachte dat ik al mijn baby spullen definitief kan doorverkopen/ weggeven maakt mij ergens verdrietig. De gedachte dat dit mijn eerste en laatste zwangerschap was voelt vreemd. En de gedachte dat Eleanor misschien ooit nog grote zus mag worden is hartverwarmend en tegelijk beangstigend.
Indicaties dat er een wens langzaam groeit. En deze wens mag blijven groeien totdat wij er samen klaar voor zijn en dat het goed voelt.
4 Reacties
Mooi om te lezen hoe alles toch langzaam veranderd, ik zou best een 2e willen maar kan het traject gewoon weg niet aan. Ziekenhuizen / hormonen enz. Plus Manlief wil echt geen 2e dus hier blijft het er bij één.
BeantwoordenVerwijderenKinderen zijn zoiets moois.
Zeg nooit, nooit. Wij waren eerst ook heel standvastig =) Al snap ik dat in jouw situatie wat beter, maar je zal niet de eerste vrouw zijn die na een medische molen ´ineens´ spontaan zwanger raakt.
VerwijderenWat mooi omschreven! Wij zijn nu zwanger van de eerste en dat terwijl ik juist nooit kinderen wilde. Ook een hele overgang.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar en inderdaad is dit ook even omschakelen!
VerwijderenBedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥