Dat je ongetwijfeld met frustrerende avonden en gebroken nachten te maken zal krijgen, dat weet ieder aanstaande ouder. Wat ik niet wist, is hoe zwaar ik er zelf aan zou tillen. Natuurlijk heb ik wel vaker over Eleanor's slaapprobleempjes geschreven. Van dat wij haar in een inbaker doek legden tot aan haar slaaptraining, maar ik heb eigenlijk nog nooit over mijn eigen ervaring geschreven. Hoe ik mij eronder voelde en wat het met mij zowel geestelijk als emotioneel deed bijvoorbeeld, want achteraf gezien reageerde ik er toch best heftig op. Lees je mee?

Vorig jaar rond deze tijd begon Eleanor's slaapproblemen erger te worden. Wij waren net verhuisd, moe van alle gebroken nachten en hadden ook nog eens een heel ontevreden meisje in huis. In het blogje Fulltime Moederen konden jullie er toen al iets meer over lezen. Maar dat ik vaak gefrustreerd en heel verdrietig bij de trap zat te luisteren hoe ons meisje huilde, gilde dat staat er niet beschreven. En dat was niet één avond, ook niet twee avonden per week zo maar dit was bijna iedere avond. Iedere avond waren wij meerdere uren bezig om haar in slaap te krijgen. Wat wij ook probeerden niks hielp. Of tenminste niet voor meerdere dagen.

Toen voor mijn gevoel het klaar was en ik zelf ook echt niet meer kon, heb ik huilend mijn moeder opgebeld of ik alsjeblieft een paar nachtjes mocht komen logeren. Zodat ik in ieder geval de batterij weer een beetje kon opladen. En natuurlijk mocht dit en hierna zag ik het weer wat zonniger in. Wat een beetje slaap al niet doen! Wij kregen ook informatie over slaaptraining en jawel, ons kleine meisje leerde in een paar avonden om lekker en relatief makkelijk in slaap te vallen.

Ondanks dat de slaaptraining bleek te werken bleef ik gespannen. Allerlei gedachtes spookten door mijn hoofd. Zo erg zelfs dat ik dagenlang met buikpijn en paniek rond liep. Met allerlei doem scenario keek ik op tegen de nacht. Zelfs zo erg dat ik eigenlijk liever beneden op de bank sliep i.p.v in onze eigen slaapkamer. Want in mijn eigen bed werd ik meerdere malen per nacht wakker van ieder piepje en geluidje die ik hoorde. Of dit nu van Eleanor afkomstig was of van buiten. Ik werd er wakker van en kon daarna moeizaam nog maar in slaap komen..

Ik was moe, kort gezegd. Moe van de gebroken nachten maar ook van mijzelf. Ik merkte zelf rond dit punt al wel dat ik er te zwaar aan tilde. Ik werd er geen leukere mama door en voelde mij met de week minder happy worden. Ik besloot om bij de huisarts aan te kloppen. En na een kort gesprekje werd ik door verwezen naar het GGZ. Hier had ik een intake met een vragenlijst. Uit deze vragenlijst kwam het verwachte antwoord: stress. En dan vooral heel veel paniek, onzekerheid en angst.

Hier gingen wij samen mee aan het werk en ook werd ik ingeschreven bij een Mindfulness cursus. Inmiddels sliep Eleanor stukken beter en leerde ik stukje bij beetje de rust in mijn hoofd en lichaam te bewaren. De melatonine tabletjes die ik s'avonds in nam leken te werken en ook bleken goede oordopjes een uitkomst te bieden. Mijn dagelijkse routine veranderde ik afgelopen januari ook, ik ging vanaf dat moment twee keer per week een ochtend naar een 'Moeders Ontmoetingsgroep' zodat ik even buitenshuis kwam en meer rust in mijn hoofd vond. Met al deze kleine veranderingen leek het beter te gaan.

Maar douchen, tandenpoetsen en überhaupt geluid maken na Eleanor's bedtijd vond ik nog steeds spannend. Dat haar kamertje tegen de badkamer aan grenst, hielp natuurlijk ook niet. Natuurlijk deed ik deze dingen wel, maar op een ander tijdstip of gewoon beneden. En ooit waren deze angsten gegrond, want Eleanor werd immers vaak wakker van onze elektrische tandenborstel of van de douche.  Maar inmiddels werd Eleanor wat ouder en ging Chris zich gewoon weer s'avonds douchen en met de week ging dit beter. De kleine meid bleef slapen en onze avond werd hierdoor weer iets makkelijker. 

Dus ik ging twee maanden geleden ook voor het eerst weer s'avonds na Eleanor's bed tijd douchen. En wat fijn was dit! Niet alleen omdat ik de avond voor haar bedtijd rustiger aan kon doen, maar ik had ineens ook een heel stuk van mijn eigen avond terug! Ik had nu wat extra tijd om in de tuin te werken, te wandelen of om op pad te gaan. Want na het douchen kruip ik het liefste in pyama met ochtendjas. En dan doe je dit soort dingen niet meer.  Inmiddels kan ik niks anders zeggen dan dat het beter gaat. Natuurlijk in periodes van slecht slapen en doorkomende tandjes en kiezen vind ik het wel weer eventjes spannend, maar zo erg als een paar maanden geleden heb ik het nooit meer ervaren. 

Misschien verdwijnt deze spanning nog en misschien blijft het bij mij. Misschien is het een stukje onverwerkte emotie, eentje die toen die tijd erg sterk was en angst blijft oproepen. Maar misschien verdwijnt deze stress en onzekerheid ook wel met de jaren, als Eleanor ouder wordt. Voor nu ben ik in ieder geval erg blij dat ik  onze slaapkamer weer als een fijne plek kan zien en slaap ik gelukkig bijna nooit meer beneden op de bank. En dat douche momentje s'avonds, is nog steeds mijn fijnste moment van de dag..