Nog een kindje?
Nu ons kleine meisje al niet meer zo klein is begint de vraag of wij misschien een broertje of zusje voor Eleanor zouden willen steeds vaker naar boven te borrelen. Nu onze kleine baby ( al een tijdje ) niet meer zo klein is, verhuizen er steeds meer kleertjes, speelgoedjes en artikelen richting de zolder. Bewust heb ik ervoor gekozen om de spulletjes naar de zolder te verhuizen omdat: op marktplaats krijg je er sowieso niet veel voor terug, ik niemand ken aan wie ik het kan geven en omdat wij nog niet zeker zijn over de toekomst. En juist over dit toekomst plaatje wil ik het vandaag hebben.
Want toen wij nadachten over ons eerste kindje namen wij verschillende dingen onder de loep. O.a hoe wij financieel ervoor stonden, of onze woning wel geschikt was, of ik het lichamelijk met mijn Hypermobiliteit wel aan zou kunnen en het belangrijkste: of wij zelf er wel klaar voor waren. En nu wij soms wel eens nadenken of wij nog een tweede kindje zouden willen verwelkomen, komen diezelfde dingen weer aan bod. Alleen dan met een extra stukje kennis. Want hoe goed je je ook inleest in het baby wereldje, als je zelf geen kinderen hebt dan zal je het nooit helemaal weten. Tijdens de reis door het ouderschap leer je niet alleen je kindje kennen maar ook jezelf. En vooral in dat laatste ben ik best wel ehh ja afgeschrikt. Mag ik dat wel zeggen? Ja, als ik eerlijk wil zijn, moet ik het wel zeggen.
Terwijl ik in mijn zwangerschap en vlak na de bevalling dacht dat ik wel twee tot drie kindjes graag zou willen 'hebben' denk ik er nu toch wel anders over na. Minder luchtig en misschien ook wel een tikkeltje negatief. Ik houd zielsveel van onze dochter, laten we dat eerst voorop stellen, maar ik weet ook dat ik haar best wel als pittig ervaar. Haar karakter maar ook het feit dat ik de hele dag, iedere dag voor haar klaar moet staan. En nu hoor ik je denken 'Ja maar Michelle wat had je dan gedacht met kinderen'? Nou ehh ja eigenlijk dat ik het maar moest ervaren. En dat is ook zo! Je weet het echt niet van te voren totdat je het ervaart. Zo had ik gedacht dat ik de bevalling verschrikkelijk zou vinden en de vroege baby periode onwijs leuk zou vinden. In werkelijkheid vond ik de bevalling - ondanks dat ie 34 uur duurde- wel te doen en vond ik die babyperiode eigenlijk wat tegenvallen. Nu Eleanor meer zelf kan en ook meer naar ons toe groeit vind ik het eigenlijk steeds leuker worden! Maar natuurlijk spelen mijn geestelijke aspect en lichamelijke klachten hier ook een rol in.
En juist als ik aan die twee aspecten denk, weet ik eigenlijk niet of ik nog wel een kindje erbij zou willen hebben. Ik vind de dagen met Eleanor leuk en ik vind het bijzonder dat ik haar mama mag zijn, maar ik vind ze ook druk genoeg. Ik geniet van de (nodige!) momentjes voor mijzelf en hoewel ik vaak hoor dat een tweede kindje meeloopt in het ritme van de eerste, weet ik niet of ik het wel aan zou kunnen, twee kindje fulltime thuis hebben. En toch, de gedachte dat er nooit meer babykleertjes in dit huis zullen komen, dat ik nooit meer een zwangerschap mee mag maken en dat alle mijlpalen van Eleanor de eersten maar ook gelijk onze laatste zullen zijn maakt mij ergens verdrietig. Bang dat ik niet genoeg van ze geniet omdat mijn onzekerheid en perfectionisme in de weg zit. Opgelucht dat grotendeels de meeste gebroken nachten misschien wel achter de rug zullen zijn maar ook verdrietig als ik mij besef dat alle bijzondere, mooie momenten met zo'n klein mini mensje nooit meer terug zullen komen.
Nee, een definitief antwoord is er nog niet. Zo ver heb ik, hebben wij nog niet besloten voor de toekomst. Maar die kriebels die vele ouders voor een tweede kindje hebben die voelen wij nog niet. Ergens vinden wij de gedachte om met z'n drie'tjes ons gezin te vormen ook erg mooi. Ik ben dan ook benieuwd of deze gedachte nog zal veranderen in de komende maanden, jaren. Zo niet dan heb ik een fijne, persoonlijke blog geschreven en mocht het wel zo zijn, dan kan ik op een persoonlijke blog terug kijken. Een terugblik in mijn gevoelens van nu. Anno 2017 op deze koude oktober dag.
Heb jij meerdere kinderen? En hoe besliste jij dit?
12 Reacties
Vind knap dat je dit zo opschrijft! Het is toch iets heel persoonlijks, hoe jij het voelt! Hier riep ik altijd dat ik maar één kindje wil, nu met onze dochter is dat vaste idee een beetje weg gesleten. Maar ik weet hier wel dat ik nooit meer een hormoonspuit in mijn buik zal zetten. Dus dan houd het automatisch op en daar heb ik vrede mee.
BeantwoordenVerwijderenYep...4!En als onze jongste zonder chromosoompje meer was geboren...wie weet?? 😉 Die kriebels hielden bij mij nooit op. Florijn heeft meer zorg nodig en dat was een duidelijke beslissing voor ons. ..ik wilde en wil daar genoeg energie voor hebben. Dus toen was het duidelijk. Dat de 2e mee gaat in het ritme van de 1e heb ik niet ervaren. De overgang van 1 naar 2 vond ik t grootst. Onze twee oudsten schelen goed 1,5 jaar. Het was tropentijd maar ik genoot er enorm van. En die tropenuren vergeet je weer. De 3e ging idd mee in t ritme. ..dat was een kadootje voor mij.
BeantwoordenVerwijderenVerstandig dat jullie er goed over nadenken...iedereen ervaart t weer anders. Fijne dag! Liefs Petra
Ik snap je twijfel, het is ook niet een "broodje da je even koopt", moeder ben je voor het leven. Toch ben je echt niet altijd even intensief met je kind(eren) bezig. Ik ben vandaag 25 jaar geleden moeder geworden. Toen mijn oudste een jaar of 2 was, we zaten in de auto, werd ik opeens overvallen door een enorm sterk gevoel dat ons gezin niet compleet was, iets meer dan een jaar later was het gevoel weg omdat we toen met ons vieren waren. En hoewel ik ze alleen heb opgevoed, voor een groot deel het helemaal alleen heb gedaan, heb ik er geen seconde spijt van gehad. Gelukkig waren/zijn de jongens stapel op elkaar, dat scheelt veel herrie, maar ze steunen elkaar (en daarmee mij ook) ook enorm. Het gezegde klopt wel: kleine kindjes, kleine zorgen, grote kindjes, grote zorgen, al geldt dat natuurlijk niet voor elk gezin.
BeantwoordenVerwijderenDenk goed na over jullie beslissing, je kunt het niet meer terug draaien en zorg dat je beiden achter de beslissing staat. Heel veel succes met afwegen!
Wat een super leuke foto's trouwens van jullie meisje :-)
Overigens, dar pittige in je dochter is gezond hoor, als het er niet in zit levert dat ook heel veel zorgen op (daar kan ik over meepraten met een zoon met ASS)
BeantwoordenVerwijderenHallo Michelle ! Heel toevallig kom ik op dit blog terecht en ik voel me enorm geraakt door dit stukje. Ik ken je verdere voorgeschiedenis niet, ik zal nog eens even teruglezen, maar het treft me dat je je deze vraag stelt met je fysieke problemen in gedachten. Ook ik ben nooit sterk geweest, al is daar nooit een etiketje voor gekomen. Ik heb 2 kinderen met 3 jaar ertussen: vlak na de geboorte van de jongste stopte de oudste met het middagslaapje en zo had ik geen enkel moment op de dag dat beide kinderen even van de vloer waren zodat ik zelf even kon rusten. Achteraf kan ik zeggen dat ik nooit helemaal goed hersteld ben van deze zwangerschap: altijd moe gebleven, vaak pijnlijke gewrichten. Natuurlijk had ik mijn tweede nooit willen missen, maar als ik vantevoren geweten had wat me te wachten stond had ik er waarschijnlijk vanafgezien. Oftewel, zoals een vriendin met ernstige bekkeninstabiliteit me ooit zei: met 1 kind kun je ook gelukkig zijn. Ik wens je veel sterkte met je beslissing.
BeantwoordenVerwijderenGroet, Greetje54
Ik heb twee kinderen, twee meiden, die zijn inmiddels 27 en 33 jaar oud. Door omstandigheden zaten er flink wat jaren tussen, qua leeftijd. Ik heb de jaren erna nog vaak gedacht dat ik er nog wel 1 of 2 bij zou willen, maar de praktische zaken die dat dan met zich mee zou brengen hielden me er altijd van af.
BeantwoordenVerwijderenSoms lees ik wel eens over een echt groot gezin, met 8 of wel 10 kinderen en dan denk ik wel eens; wat lijkt het me gezellig. Zelf kom ik uit een gezin met 5 kinderen en ik geniet echt van de band die ik met mijn broers en zussen heb. Mijn ouders leven nog, zijn inmiddels 81 en 82 jaar oud, maar er komt een tijd dat zij er niet meer zijn. Dan ben ik nu bij voorbaat al blij dat ik nog mijn broers en zussen heb... Maar zo is dat voor iedereen natuurlijk weer heel anders.
Wat leuk om jouw kleine mooie meisje zo te zien ontwikkelen en wat een heerlijk koppie heeft ze toch. Echt een prachtig meisje xx
Fijne nieuwe week,
liefs,
Mirjam
Ik snap je helemaal en deel dezelfde gevoelens eigenlijk. Bij mij duurde het ook echt wel een tijdje toen ik dacht aan een tweede. Uiteindelijk zijn we voor een tweede gegaan toen ze 2 jaar was. Nu met twee kindjes vind ik het echt wel zwaar en moeilijk moet ik zeggen. Dacht dat het makkelijker zou zijn of worden maar tot nu toe wordt het steeds zwaarder merk ik. De kindjes kunnen helaas ook niet lief samen zijn. Ze vragen (schreeuwen) continu aandacht (terwijl ze dat de gehele dag krijgen) maar ze gunnen het niet de ander. En daarnaast slapen ze vrij wel niet overdag waardoor het enorme lange dagen zijn. Ook mijn man werkt veel en werkt van +- 12 uur tot s’avonds 22 uur waardoor ik altijd in de avond spits (koken, eten, douchen, bed tijd) alleen ben en dat is heftig met mijn kindjes. Ik hoop zo dat het straks beter gaat als Chloé op school zit. Ik ben al aan het af tellen want ze is er zo ontzettend aan toe en dat al een half jaar haha. Ik hoop dan ook meer quality time te hebben met mij kindjes. 1 op 1. We gaan het zien. Maar echt het moederschap is zwaar en zeker als je een thuisblijfmoeder bent. Ik wil waarschijnlijk ook geen derde erbij, zie dat niet zitten en zeker de zwangerschap niet. Het is voor ons nu goed.
BeantwoordenVerwijderenMooi persoonlijk verhaal zeg! Ik struggle alleen al met de vraag of ik überhaupt kinderen wil :) Ik denk dat het heel zwaar zal zijn en ik heb ook niet een heel sterk lichaam, dus ben ook bang dat ik er niet helemaal bovenop kom. Nu ben ik al 32, genoeg tijd nog, maar toch begint het wel te dagen dat áls er ooit kinderen komen het wel binnen nu en laten we zeggen 8 jaar moet. Of het er van gaat komen weet ik niet. Of ik dan één of twee kinderen zou willen... ik denk maar één. Maarja dat is lastig te zeggen zonder de ervaring die een ouder heeft. Dus wie weet :)
BeantwoordenVerwijderenMooi persoonlijk geschreven. Het is ook een ingewikkelde keuze.
BeantwoordenVerwijderenDat voel jij natuurlijk het beste aan. Ik heb heel lang blijven hopen dat het haalbaar voor me zou zijn maar na enkele jaren hopen/dromen heb ik toch moeten erkennen dat het jammer genoeg niet mogelijk is. Ik hoop dat het met de jaren minder pijnlijk wordt en probeer zoveel mogelijk mee te genieten nu mijn broertjes allebei papa zijn geworden en ik meter van het lieve dochtertje van mijn jongste broer. Dat is natuurlijk niet hetzelfde als zelfs mama worden/zijn maar het is wel de enige manier waarop ik het kan ervaren.
BeantwoordenVerwijderenMooi persoonlijk geschreven! Ik heb geen kids en hoewel ik wel al een heel stuk kennis heb door mijn werk is een eigen kindje toch iets heel anders. Wel zou ik er al wat anders instaan denk ik dan 'nieuwe' ouders aangezien ik alles wel al weet. Van fles tot luier, tot ziektes tot wat te doen... Dat geeft wel een stukje zelfvertrouwen denk ik. Ik ben volgend jaar 30 en krijg al jaren de vraag wanneer er kinderen komen... Toen we gingen samenwonen, toen we trouwden en al helemaal nu wel erg groot zijn gaan wonen. Ik heb nooit een kinderwens gehad, maar zeg nooit nooit zeg ik altijd.
BeantwoordenVerwijderenVoor kinderen gaan is zo persoonlijk. Om te beginnen al het feit of je überhaupt een kind wil. Als dat eenmaal is gebeurd, lijkt het heel logisch voor veel mensen dat er een tweede komt. Blijkbaar is dat een beetje de norm. Het is goed recht om niet voor een tweede te gaan en er gewoon eerlijk over te zijn. Natuurlijk mag je eerlijk zeggen dat je het toch als pittig ervaart. Waarom mag je daar niet eerlijk over zijn? Het is toch jouw leven, jouw gevoel, jouw ervaring. Doe lekker waar je je goed bij voelt en al helemaal als het om kinderen gaat.
BeantwoordenVerwijderenWij waren ook super gelukkig geweest als we gewoon met z'n drietjes waren gebleven. Als ik jonger was geweest, had ik misschien ook een andere keuze gemaakt. Nu speelde onze leeftijd mee. Mijn zoontje groeit niet op met jonge nichtjes of neefjes zoals ik dat heb gedaan en dat vind ik een gemis. Hij is de jongste en de neefjes die van zijn leeftijd zijn, wonen aan de andere kant van het land. Mijn zusje en broer hebben ook kinderen, maar die zijn minimaal 14 jaar ouder. Ook omdat wij zelf ouder zijn, wilde ik graag een 2e. Mocht er iets gebeuren met ons, is hij niet alleen, zeg maar. Los daarvan leek het onszelf mooi om een 2e kindje te krijgen. Maar... als het ons niet was gegund, hadden we dat ook prima gevonden. We waren, either way, gelukkig en compleet.
Bedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥