Mijn bevallingsverhaal
Bij andere mama bloggers mocht ik dit soort verhalen graag lezen. In mijn zwangerschap las ik ze om een klein beetje te ervaren hoe het zou zijn. Om ideeën en tips op te doen en vooral omdat het gewoon mooi is om te lezen. En toch bleef mijn eigen verhaal uit. Terwijl het wel echt mijn bedoeling was om deze hier na de geboorte van Eleanor te plaatsen. Maar onder het motto van 'Beter laat dan nooit' plaats ik mijn bevallingsverhaal dan toch nog vandaag. En wees gerust, mijn verhaal bevat geen onsmakelijke foto's en diepe details.
Vrijdag 11 november
De ochtend begon al vroeg. Ik werd om 05:45 uur wakker van een rommelend gevoel in mijn onderbuik. En hoewel ik dacht dat ons kleine meisje over haar uitgerekende datum heen zou blijven zitten, begon het gevoel dat de bevalling was begonnen toch wel te groeien. Ik besloot om op te staan en even naar de wc te gaan. Bij het opstaan voelde ik iets stromen. Ik ruimde de rotzooi op en vervolgde mijn weg naar het toilet. Eens weer in bed begon mijn enthousiasme langzaam te komen, na een half uurtje begonnen de eerste weeën en maakte ik Chris wakker. Rustig en beheerst maar later volgden de woorden ‘Chris wakker worden, ik denk dat we vandaag papa en mama worden!’
Hoe de ochtend erop volgde weet ik niet meer precies. Veel weeën opvangen, koffie en thee drinken en rustig aan doen. In de loop van de ochtend werd de verloskundige gebeld om hun even op te hoogte te stellen en we moesten als de weeën heftiger werden maar weer bellen. Tot nu toe kon ik de weeën goed opvangen, waren ze toch wel regelmatig om de 20 a 25 minuten en vond ik het eerlijk gezegd allemaal wel meevallen. Tegen 10.15 uur begonnen de eerste rugweeën, dat was minder grappig.
Tot een uurtje of drie hebben we onze nieuwsgierigheid bedwongen en toen belden wij toch de verloskundige. Wij hadden onderhand het idee dat de bevalling redelijk op gang was gekomen, maar toen ik het teleurstellende gezicht van de verloskundige zag en de eerste woorden hoorde, wist ik genoeg. De weeën waren niet sterk genoeg en er was nog geen ontsluiting. Helaas voor mij, maar deze rugweeën had onze kleine meid niks aan. Na bijna 10 uur rugweeën opgevangen te hebben, was er nog niks gebeurd. Zwaar teleurgesteld zwaaiden wij de Verloskundige uit.
De dag en avond verliep hetzelfde: (rug)weeën opvangen, andere houdingen aannemen en de tijd om zien te krijgen. Bij de moeilijke weeën herhaalde Chris steeds 'Denk maar zo, deze wee heb je weer gehad en deze komt niet meer terug' De slimmerd had dit op de cursus gehoord en schijnbaar onthouden.
De nacht
De avond werd wat pittiger. Mijn lichaam begon moe te worden en ik vroeg mij herhaaldelijk af hoe lang het nog zou duren. Slapen kon ik niet, want de weeën kwamen erg regelmatig om de 12 a 15 minuten. Tegen 02.00 uur vonden we het wel welletjes en belden wij nogmaals de verloskundige om even te checken of alles nog wel goed ging. Met een niet al te lange tussentijd hadden we haar weer in onze slaapkamer staan. Heel opgewekt riep ze dat we al op twee cm ontsluiting zaten en dat de baarmoedermond was ingeweekt, eindelijk gebeurde er echt wat! Na overleg besloten wij dat de verloskundige over twee uurtjes weer terug zou komen. Zo gezegd zo gedaan.
Om 04.15 kreeg ik weer een nieuwe check-up. Deze keer was ze wat minder enthousiast want ik bleef op vier cm ontsluiting steken. Na een kort overleg besloten wij om handmatig mijn vliezen te breken, want surprise surprise deze waren nog intact. Wat al dat vocht van de vorige ochtend was, weten we nog steeds niet. Ondanks dat ik er erg tegenop zag, viel het breken van mijn vliezen mij erg mee. Ik vond het eerder ongemakkelijk, al dat water wat maar bleef stromen dan pijnlijk. Ik verontschuldigde mij ook meerdere malen voor de troep.
Bij de volgende check-up vroeg in de ochtend, vroeg ik om een steriele waterinjectie. De rugweeën kon ik bijna niet meer opvangen, maar ik wilde perse geen chemische pijnstilling. Deze gaf al snel wat verlichting, dit en meerdere warme douches. De ontsluiting was langzamerhand op acht cm gekomen en samen met de kraamzorg zetten wij alles klaar voor de bevalling.
Zaterdag ochtend 12 november
Terwijl de verloskundige, manlief en de kraamzorg gezellig op de bank zaten te kletsen, zat ik in mijn eigen wereldje. Ik had echt geen idee waar ze het over hadden, of wat er om mij heen gebeurde. Ik kon mij alleen maar op mijzelf, de weeën en onze kleine meid concentreren. Af en toe hoorde ik vaag een complimentje van de Verloskundige mijn kant op komen. Inmiddels had ik 26 uur aan weeën opvangen, zonder slaap erop zitten. Geheel uitgeput vroeg ik hoelang dit nog kon en mócht duren.
Het antwoord was, niet lang meer. Na nog een uurtje te hebben afgewacht bleef de ontsluiting op acht cm steken en moesten wij toch echt onze tassen pakken om naar het ziekenhuis te gaan. Ik moest mijn best doen om de teleurstelling en de paniek te onderdrukken. Ik wilde zo graag natuurlijk en vooral thuis bevallen!
In het ziekenhuis
Een beetje verward en angstig kwamen wij aan in het ziekenhuis. Ik herinner mij achteraf pas hoe chaotische dit was geweest. De combinatie dat ze niet op ons hadden gerekend en dat er nog twee vrouwen tegelijk lagen te bevallen hadden ervoor gezorgd dat het nogal chaotische en rommelig verliep. Pas na het middaguur werd het wat rustiger. Niet prettig, zeker niet als dit je eerste ziekenhuis opname en je eerste bevalling is. Ik was aangesloten aan een infuus met weeën opwekkers om de bevalling wat sneller op gang te helpen en een CTG om de kleine meid in de gaten te houden. Gelukkig ging alles nog prima met haar. De artsen en zusters waren eigenlijk te druk en Chris en ik voelden ons moederziel alleen op de grote, ruime ziekenhuis kamer. Heel af en toe kwamen ze langs en werden de weeën opwekkers voor de zoveelste keer opgehoogd.
En toen was het eindelijk zover
Toen wij bijna de 33 uur aantikten voelde ik voor het eerst die persdrang. Van te voren kon ik mij niet indenken wat ik ervan zou vinden, maar wat was ik opgelucht! Ik kon eindelijk iets met die vervelende weeën! Eindelijk zat ik op de tien cm en van de arts mocht ik het heel voorzichtig gaan proberen. En wat was ik achteraf blij dat ik geen geld had uitgegeven aan een bevalling cursus! Hoe natuurlijk je lichaam dit zelf op zich neemt is echt ongelofelijk. Zonder al te veel hulp deed ik het zelf, maar helaas gooide mijn lichaam de boel weer in de war. De persweeën kwamen wel, maar waren te zwak. De bevalling zou op deze manier niet gaan lukken. Achteraf hoorde ik van Chris dat ze toen besloten om het nog eventjes aan te kijken, maar als het nog langer zou duren dat ik toch echt richting de OK zou moeten.
Op dat moment gaf ik alles wat ik in mij had. Dat laatste beetje energie wou ik gebruiken om onze dochter op de wereld te zetten. En dat lukte mij, na een knip en na 42 minuten persen werd onze mooie dochter om 16.12 uur geboren.
Geheel uitgeput maar ontzettend trots werd ze na een kleine aarzeling bij mij neergelegd. En op dat moment was alles even goed. Eigenlijk had ik liever dat ze haar even goed nakeken, dat knuffelen zou wel komen. Op een blauw en een beetje een gekneusd armpje en veel ingeslikt vluchtwater was alles goed met haar en mocht ze eindelijk wat langer bij mij liggen. Terwijl ik mij kon concentreren op de placenta die niet los wilde komen, de frustratie van verschillende artsen hierover en de hechtingen die volgden kon Chris eindelijk kennis maken met zijn dochter. Een mooi moment dat ik ook voor altijd zal herinneren.
En hiermee sluit ik mijn bevallingsverhaal af. Een verhaal wat natuurlijk niet alles weergeeft maar wel de grootste lijnen. Een verhaal wat vanuit mijn beleving is geschreven. Een beleving die vol zat met emoties, vermoeidheid, blijheid en teleurstelling. Maar eentje die ik wel op eigen houtje heb volgehouden, met de aanmoediging en steun van Chris natuurlijk.
Een bevalling waar ik goed op terug kijk, maar toch eigenlijk wel liever anders had gezien. Helaas hebben wij dit niet voor het zeggen en bepaalt Moeder Natuur dit. Maar gelukkig is onze dochter gezond en wel geboren en daar gaat het natuurlijk om..
Heb jij wel eens jouw bevallingsverhaal uitgeschreven of gedeeld?
9 Reacties
Mooi verhaal! Wat fijn dat we van tevoren niet weten hoe het zal gaan lopen he.. Fijn dat het al met al zo voorspoedig is verlopen! Geniet van jullie meisje.
BeantwoordenVerwijderenAan de ene kant heb je gelijk, maar aan de andere kant: als ik van te voren had geweten dat het uiteindelijk zo lang zou duren was ik eerder naar het ziekenhuis gegaan. Misschien had het infuus dan eerder gewerkt en was het allemaal wat sneller gegaan :) Maar achteraf ben ik al lang blij dat we diezelfde avond weer naar huis mochten en dat alles oke met de kleine meid was.
VerwijderenJeetje wat duurde het lang, toen je schreef over vocht verloren en opgeruimd vond ik het zo vreemd dat het niet door ging. Bij mij bleef het stromen en kwam dan ook doorweekt aan in het ziekenhuis. Maar wel heel gek dat je wat verliest terwijl je vliezen nog intakt waren.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je alsnog het hebt gedeeld, ik las ze trouwens nooit voor de bevalling. Wou het over mij heen laten komen ;)
Ja gek he, terwijl het beste hoeveelheid, heldere vloeistof was. Maar inderdaad, het was niets vergeleken bij de 'echte' gebroken vliezen. Oh wat vond ik dit ongemakkelijk. Uren erna bleef het nog steeds lekken.. brr.
VerwijderenMooi geschreven, en jeetje wat duurde het lang zeg! De bevalling is iets waar ik enorm bang voor zou zijn mocht ik ooit zwanger worden. Lijkt me echt verschrikkelijk...
BeantwoordenVerwijderenMij leek het ook super eng, maar op het moment ben je er klaar voor. Je hebt ook geen keus en je doet het gewoon. Of het nu lang of kort duurt. Pijnlijk of niet, je zit in je eigen wereldje en je gaat ervoor. Het is ook een hele speciale en bijzondere gebeurtenis hoor ;)
VerwijderenMooi geschreven, maar wel lange bevalling. Pittig hoor. Ben pcies drie weken geleden bevallen. Alleen dat ging echt snel. Belde om 2345 het zk met wat bloedverlies en wat rugpijn... Om 0130 bleek ik al 7 cm te hebben en om 04.21 uur is ze geboren. Ik vond het echt heel erg meevallen, maar respect voor jou hoor dat het zo lang heeft geduurd
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie, vlotte bevalling! Natuurlijk, achteraf gezien, had ik liever zoiets gehad. Maar ach, alles is goed afgelopen en iedereen is gezond en wel, iets anders kan ik niet om vragen toch. Fijn dat je de bevalling als positief hebt ervaren!
VerwijderenHeftig verhaal hoor. En snap je teleurstelling ik moest ook zo huilen toen julian ook met een keizersnee moest komen. Was al zo lang bezig geweest en na de keizersnee van Benjamin wilde ik graag een natuurlijke bevalling. Maar met julian ging het op dat moment niet oké zijn hartslag was volledig weg dus moest ik onder narcose een spoedkeizersnede hebben. Gelukkig is alles goed gekomen met jou en de kleine meid. En je verliest tijdens de zwangerschap wel vaker vocht ik had hier ook veel last van.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥