Overal zie je grote opblaas ballonnen met de tekst 'Geslaagd' hier in de wijk. En natuurlijk mogen de traditionele rugzakken hangend aan een vlaggenmast ook niet ontbreken. De tijd van leren, examens maken en horen of je geslaagd bent is bijna over voor de meeste studenten. Daarna mogen ze gaan genieten van hun welverdiende vakantie. Best grappig als je erover nadenkt. De komende jaren zal ik geen toetsen, examens of proeves meer afleggen. Mijn pad leidt momenteel naar het moederschap en niet naar de schoolbanken.

Maar deze week moest ik ineens terugdenken aan mijn eigen examen van anderhalf jaar terug. Zo teleurgesteld was ik, toen ik te horen kreeg dat ik niet kon afstuderen met mijn klasgenoten! Natuurlijk zag ik dit wel aankomen want mijn laatste twee studie jaren gooide mijn lichaam flink de boel door elkaar. Ik zou pas rond november, december mogen afstuderen. Maar leuk was het niet. In mijn eentje. Ik zat alleen op school, ik ging alleen naar stage en ik haalde alleen mijn diploma op.

En dat laatste, dat stak mij toch wel. Nu een tijd later, merk ik eigenlijk pas hoeveel eigenlijk. Toen mijn klasgenootjes afstudeerden werd ik niet uitgenodigd voor de diploma uitreiking op mijn school. Misschien waren ze het vergeten, of misschien waren ze toch wel klaar met mij. Ik was immers de student/vriendin die vaker niet dan wel op school was. Ik was iemand geworden die ze niet begrepen en ook geen moeite voor deden. Maar dat ik door helemaal niemand werd uitgenodigd, zeker omdat het mijn vrienden waren deed toch wel pijn.

Toen ik eindelijk mijn proeves behaalde, kreeg ik een brief thuis gestuurd dat ik mijn diploma bij de studenten balie mocht ophalen. Zo koel en leeg als het klinkt, dat was het ook. Ik zette mijn handtekening, werd gefeliciteerd door het miepje achter de balie en ik was een diploma rijker. Geen felicitaties door docenten, geen gezelligheid, geen speeches, geen feest.  Terwijl ik net zoveel moeite en tijd in het behalen van mijn opleiding had gestoken, als een mede klasgenoot. Misschien nog wel meer gezien mijn lichamelijke klachten en beperkingen. En mijn klasgenoten, die heb ik nooit weer gezien of gesproken. Apart hoe een studie van 4 jaar ( oké, voor mij dan 4.5 jaar ) zo ten einde komt. 

Inmiddels bijna anderhalf jaar verder, getrouwd en een kindje onderweg denk ik zo heel af en toe nog eens terug aan mijn studie tijd. De leuke momenten die ik had en hoe blij ik was dat het erop zat. Dat ik mijn diploma had behaald zonder studieschuld en hoe dit hoofdstuk van mijn leven kon worden afgesloten. Toch ben ik wel erg benieuwd, waar ik over anderhalf a twee jaar zal zijn.

Waar hoop jij over twee jaar te zijn?