Hypermobiliteit | Een stapje terug
Met de komst van de herfst zijn de dagen ook kouder en vochtiger geworden. Iets wat fijn is voor de paddenstoelen en het zorgt voor die mooie plaatjes, maar voor mijn lichaam is het minder. Ik kan merken dat het nu minder kan hebben. Ondanks dat ik al heel wat stappen terug heb gezet, moet ik er nu weer een beetje meer rekening mee gaan houden.
Het begon vorige week. Ik had een gezellig dagje met Elisa gepland waarbij we ook mooie boswandeling hebben gemaakt. De donderdag ben ik met manlief twee uurtjes naar de stad geweest voor wat nieuwe kleding en ging ik weer gezellig met een vriendin s'middags naar het bos. En vervolgens zijn we de zaterdag ook een paar uurtjes op stap geweest. Mooi verspreid door de week met genoeg rust dagen zou je denken. Maar helaas, voor mijn lichaam was dit dus teveel. Ondanks de vele rustmomenten gaf mijn lichaam zaterdagavond heel duidelijk de streep aan. En als deze streep er eenmaal staat, dan kan ik er moeilijk omheen.
Best moeilijk, zeker als je voor je gevoel er al zoveel rekening mee houdt. De activiteiten had ik voor mijn gevoel goed verspreid, oké misschien voor de donderdag dan niet zo. Maar soms kan het even niet anders en soms heb ik gewoon niet zoveel zin om alles maar stop te zetten. Je kunt immers niet heel je leven op pauze zetten, zegt mijn fysiotherapeut dan zo mooi. En dat is ook zo, ik kan er alleen rekening mee houden en keuzes maken. En soms kies ik voor mijzelf en plan ik een rustige dag in, en soms kies ik voor wat gezelligheid en neem ik de klachten die daarvan komen maar voor lief.
Maar door deze 'terugval', deze streep van zaterdagavond heb ik wel wat gas terug moeten nemen. Best lastig voor een 24-jarige die toch zoveel mogelijk (voor zover het kan) van haar dag wil maken. Deze week zal ik het gewoon wat rustiger aan moeten doen. Dus veel de huishoudelijke taken verdelen, de wandelingen met Bentley inkorten, geen tripjes naar de stad of het bos en veel rust momenten inplannen. Op deze dagen is het extra gezellig om zo'n klein vriendje naast je te hebben liggen terwijl je handwerkt.
Moeilijk is het zeker, vooral omdat ik altijd dacht dat als ik maar eenmaal van de stress en drukte rondom school af was, dat het dan beter zou gaan. Maar met behulp van de fysiotherapie ben ik er al wel achter gekomen dat dit niet komen gaat. Het zal de komende jaren zo blijven. Met goede en met slechte dagen.. En dan komt het stukje acceptatie weer om de hoek kijken, en dit is na drie jaar nog altijd lastig. Maar met iedere dag leer ik weer bij, en zo langzaam aan weet ik steeds beter wat ik wel en wat ik niet kan doen. En dat is ook al heel wat..
Moeilijk is het zeker, vooral omdat ik altijd dacht dat als ik maar eenmaal van de stress en drukte rondom school af was, dat het dan beter zou gaan. Maar met behulp van de fysiotherapie ben ik er al wel achter gekomen dat dit niet komen gaat. Het zal de komende jaren zo blijven. Met goede en met slechte dagen.. En dan komt het stukje acceptatie weer om de hoek kijken, en dit is na drie jaar nog altijd lastig. Maar met iedere dag leer ik weer bij, en zo langzaam aan weet ik steeds beter wat ik wel en wat ik niet kan doen. En dat is ook al heel wat..
10 Reacties
Uit ervaring weet ik dat je het eigenlijk nooit accepteert, maar dat je door je ervaringen er wel beter mee leert omgaan. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenSterkte lieve Michelle<3
BeantwoordenVerwijderenLijkt mij lastig, helemaal als je al zo veel rekening houd met alles wat je moet doen. Hopelijk kan je deze week lekker uitrusten en volgende week weer lekker genieten. Sterkte <3!
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte hoor.
BeantwoordenVerwijderenPittig stukje, soms is het moeilijk als het eigenlijk niet aan de buitenkant te zien is. Je wordt dan toch vaak schreef aangekeken. Waarom je als jonge meid niet.... enz enz enz.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het petje af hoe je er mee omgaat tot nu toe! Hopelijk kan je het ooit wel op een soort van plekje zetten. Hopelijk mag je ook heel veel leren in de toekomst. Van jezelf en de omgeving!
Dit klinkt me heel bekend in de oren. Na al die jaren ervaring zou je denken dat je je eigen grenzen perfect kan inschatten, maar jammer genoeg lijken die van dag tot dag te verschuiven. Uiteraard probeer je steeds om niet teveel hooi op je vork te nemen, maar soms lijken er plots heel veel dingen op één week tijd te vallen én dan moet je dat achteraf weer bekopen. Hopelijk kan het handwerk én gezelschap van zowel Bentley als je echtgenoot je wat opmonteren.
BeantwoordenVerwijderenHet is zeker lastig om op deze leeftijd overal rekening mee te moeten houden. Acceptatie is iets wat ik na heel wat jaar nog niet gevonden heb, flinke baalmomenten wanneer je iets niet kan, maar je leert er wel steeds beter het beste van te maken. Plannen word op gegeven moment een gewoonte, maar zoals je zelf zegt het blijft gewoon lastig! Ik wil je veel sterkte wensen.
BeantwoordenVerwijderenDit klinkt mij heel erg bekend..ook ik heb chronische aandoeningen..en het blijft passen en meten met keuzes maken wat wel of niet kan..of soms over je grenzen heen gaan, acceptatie blijft moeilijk..soms wil je zo graag allerlei dingen doen maar loop je weer keihard tegen je zelf aan...en doordat het onzichtbaar is stuit je soms ook op onbegrip helaas..weet er alles van meis..heel veel sterkte..Lieve groetjes Xxxx Petra
BeantwoordenVerwijderenZo herkenbaar! Ik heb de laatste tijd ook meer last van mijn lichaam, ik vermoed ook door de kou en vochtigheid. Ik kan dan echt balen dat hier in Nederlands zomers zo snel voorbij zijn. Acceptatie heb ik ook nog steeds niet gevonden... :-/
BeantwoordenVerwijderenToch vind ik het knap hoe je het allemaal maar doet!! Dat je durft, soms te ver gaat, maar dan wel weer je rust weet te pakken. Daar mag je jezelf best een schouderklopje voor geven! Laat je de plezier er niet van weer houden, geniet!!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥