Kinderwens | De weg naar een zwangerschap
Lang heb ik getwijfeld of ik dit stukje wel of niet hier zou schrijven. Het is namelijk erg persoonlijk, maar mijn plezier in het bloggen zou toch wel een stuk achteruit gaan als ik niet meer eerlijk zou kunnen schrijven. Dus vooruit, het stukje gaat toch geschreven worden. Vandaag wil ik iets schrijven over de weg naar een zwangerschap.
Mijn vaste bezoekers weten al wel dat wij al een aantal jaar een kinderwens hebben. Natuurlijk is dit leuk en aardig maar het moet wel kunnen. Tot zes maanden terug paste de gedachte aan een kindje niet helemaal binnen onze levensstijl. Chris en ik zaten nog volop in de studie en mijn rugklachten maakten het er voor mij ook niet makkelijker op. En dan had je nog het erfelijke stukje. Achteraf ben ik heel blij dat we dit gewoon vroeg hebben laten uitzoeken, want zo'n onderzoek daar gaat nog wel wat tijd in zitten. Gelukkig kregen wij een positief antwoord terug, wij maken weinig kans op het Opitz G Syndroom.
In december bereikten wij, na het behalen van mijn diploma, een punt waarop wij klaar waren voor de volgende stap. De pil zou achterwege worden gelaten en ik zou mijn lichaam de tijd geven om die chemische rommel eruit te werken. Eind januari besloten wij om het gewoon maar te gaan proberen, heel spannend natuurlijk. Sommige dagen bedacht ik mij of deze beslissing wel handig zou zijn met onze aankomende bruiloft en huwelijksreis. Maar we waren er ook van verzekerd dat we op dat moment er wel mee konden omgaan.
En zo gingen er maanden voorbij, iedere maand weer had ik een paar dagen hoop. Ik had zelfs één maand heel sterk het idee dat ik zwanger kon zijn. Maar helaas het draaide op niets uit. Zo kwam onze bruiloft steeds dichterbij en raakte ik iedere maand iets meer teleurgesteld. Zeker omdat veel mensen in mijn (digitale) omgeving zwanger werden. De bruiloft was geweest en we hadden een prachtige dag gehad. Misschien zou het nu gebeuren? Maar helaas..
En vandaag de dag zitten wij in de zesde maand. Zes maanden van hopen en teleurstelling. De woorden 'niet teveel mee bezig zijn en dan gebeurd het vanzelf' kan ik onderhand bijna niet meer aanhoren of lezen. Het is gewoon teleurstellend, hoe je het ook went of keert. Gelukkig zijn wij beiden jong en hebben we nog tijd genoeg, maar soms knaagt het wel. Stel dat er iets mis is? Deze gedachte spookt steeds vaker door mijn hoofd. Op deze momenten probeer ik dan maar afleiding te zoeken, soms wel lastig als je heel de dag alleen thuis zit. Dat lege kamertje lijkt dan nog leger, terwijl ik het in mijn hoofd al 10x heb ingericht. Misschien zijn we er ook wel teveel mee bezig. Maar hoe kan je er nu niet mee bezig zijn, bewust of onbewust, terwijl je het zo graag wilt?
En vandaag de dag zitten wij in de zesde maand. Zes maanden van hopen en teleurstelling. De woorden 'niet teveel mee bezig zijn en dan gebeurd het vanzelf' kan ik onderhand bijna niet meer aanhoren of lezen. Het is gewoon teleurstellend, hoe je het ook went of keert. Gelukkig zijn wij beiden jong en hebben we nog tijd genoeg, maar soms knaagt het wel. Stel dat er iets mis is? Deze gedachte spookt steeds vaker door mijn hoofd. Op deze momenten probeer ik dan maar afleiding te zoeken, soms wel lastig als je heel de dag alleen thuis zit. Dat lege kamertje lijkt dan nog leger, terwijl ik het in mijn hoofd al 10x heb ingericht. Misschien zijn we er ook wel teveel mee bezig. Maar hoe kan je er nu niet mee bezig zijn, bewust of onbewust, terwijl je het zo graag wilt?
9 Reacties
Er niet aan denken terwijl je iets zo graag wilt is natuurlijk onmogelijk, zeker als het zo lang je wens is! En dat je teleurgesteld bent en je, je afvraagt of er iets mis is, dat begrijp ik goed. Het is wel lastig dat hoe rotter je je daarover voelt, hoe moeilijker het word! Ik hoop dat je droom snel in vervulling zal gaan!
BeantwoordenVerwijderenIk ken het, helaas. Ik wil zo graag, en vorig jaar waren we ook flink aan het proberen - wat het bij ons nog moeilijker maakt, is mijn mans Asperger, waardoor het 'kindjes maken' voor hem moeilijker is als zijn hoofd er niet naar staat. Als we geluk hebben gaat dat een keer in de twee weken, soms zelfs maar een keer in de maand, en dan lukte het vaak nét niet op de dagen dat het eigenlijk zou moeten lukken. Nadat hij met een burn-out zat heeft het zelfs ruim een half jaar helemaal stil gelegen.
BeantwoordenVerwijderenOndertussen tikt mijn biologische klok wel door, en lijkt inderdaad ineens werkelijk iedereen in blogland zwanger. Dat is natuurlijk overdreven, maar zo erg kan je hoofd er wel mee bezig zijn, al probeer je het los te laten ...
Ik hoop dat je snel leuk nieuws heb. Ik heb je ff een priveberichtje gestuurd via facebook.
BeantwoordenVerwijderenHet is voor mij heel herkenbaar, bij ons kwam het natuurlijk uit dat ik geen eiersprong had... Nu iedereen kinderen krijgt, ik op mijn werk regelmatig op papieren "beïnvloed vruchtbaarheid en zwangerschap negatief" is het elke keer wel even een klap in mijn gezicht.
BeantwoordenVerwijderenBlijven praten over de teleurstelling die je voelt, dat is heel belangrijk! Dat is de enige tip die ik je mee kan geven. Mocht je echt onzeker zijn kun je altijd naar de dokter. Al zullen zij wanneer je normaal 1x per maand maandelijks bent en nog minder dan een jaar bezig bent niet echt graag verder onderzoek willen doen :(
ik hoop dat de ooievaar jullie snel goed nieuws brengt ♥♥♥
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven zeg. Knap van je. Ik herken je gevoel. Die teleurstelling. En ook een stuk onzekerheid zal het wel lukken. En opeens lijkt iedereen zwanger te zijn en zie je alleen maar buiken:( Ik zal nooit meer tegen iemand zeggen laat het los. Net wat jij zegt. Het is iets onmogelijks als je het graag wil. Succes en hopen dat we snel het mooie nieuws mogen horen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me heel goed indenken dat je het moeilijk los kan laten. Als je iets zo ontzettend graag wil, dan natuurlijk het liefste zo snel mogelijk. Veel sterkte hopelijk heb je snel goed nieuws.
BeantwoordenVerwijderenKan me voorstellen dat je dit moeilijk los kan laten... Succes en ik hoop op fijn en positief nieuws de aankomende tijd!
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar, dit verhaal. Wij zijn ook al meer dan 9 maanden aan't hopen en proberen...Veel sterkte en zoals ik hierboven las, blijven praten!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥