Een dipje tijdens het ouderschap
Tijdens het ouderschap ken je vele momenten. En hoewel Eleanor (nog) maar 14 maanden oud is hebben wij er al veel voorbij zien komen. Van hoogtepunten en mijlpalen tot diepe dalen. En vooral over dat laatste ga ik wat schrijven. Als je mij al langer volgen dan weet je misschien dat ik van het zomer er ook helemaal door heen (klik) zat. Ik voelde mij niet lekker in mijn vel, trok alles naar mij toe en mijn 'hokjes'waren helemaal vol. Ik trok het gewoon even niet meer. En hoewel ik daar met wat hulp bovenop ben gekomen, dacht ik dat ik mij nooit meer zo zou voelen. Tot afgelopen week.
Het begon eigenlijk weer hetzelfde. Een klein meisje die om alles zeurt, huilt en miept door haar negende sprong, piekeren, beren op de weg zien, zelf slechter slapen en overal van wakker worden, alles naar mij toe trekken en niks meer kunnen loslaten. De hokjes vulden zichzelf weer en voordat wij het wisten zat en verdrietig en iets wat ziek meisje bij een huilende mama op schoot voor het aquarium naar de visjes te kijken.
Gelukkig herkende ik dit sombere gevoel nog van de vorige keer en samen met mijn ouders besloten wij al snel dat ik een nachtje of twee, zonder Eleanor kwam logeren. Eindelijk kon ik even mijn gedachten op nul zetten en de nacht goed doorslapen. Even achterhalen waar het weer op vast liep. Maar natuurlijk was dit niet zo relaxt als dat je het leest want een nachtje logeren gaat natuurlijk ook gepaard met een flinke portie schuldgevoel en faalangst.
En precies op deze twee gevoelens zit het bij mij heel erg vast. Het schuldgevoel dat ik heb omdat het andere mama's wel makkelijk(er) afgaat dan bij mijzelf en de faalangst omdat ik die lat voor mijzelf zo hoog leg. Wat natuurlijk niet zo gek is als je bekijkt dat dit -botweg gezegd- mijn 'baan' of 'dagtaak' is. En toch, een klein meisje van 14 maanden krijgt mij momenteel meerdere keren in tranen. En dat klopt natuurlijk niet. Tel daar nog een hoogsensitief/ gevoelige persoonlijkheid bij op en dan lijkt de weg soms heel donker en (te) moeilijk.
Ondanks dat dit 'dipje' absoluut niet leuk was om te ervaren heeft het onze ogen wel weer geopend. Het besef dat ik als gevoelig persoon nu eenmaal een steuntje in de rug nodig heb en echt aan mijn geestelijke gesteldheid moet denken en deze grens moet bewaken. En vooral dit laatste is niet alleen lastig, maar wordt ook vaak vergeten. Want hoe vaak denk je: dit moet ik gewoon maar even doen/kunnen? Ikzelf eerlijk gezegd erg vaak. Misschien te vaak dan goed voor mij is.
Vandaag start een nieuwe dag en gelijk ook een nieuwe week. Een week met nieuwe kansen en nieuwe inzichten. Want hoewel mevrouw in de sprong zit, merken wij ook andere dingen bij haar op waar wij mee aan de slag moeten. Op naar een nieuwe en positievere week...
Hoe was jouw dreumes met (ong) 14 maanden?
5 Reacties
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf zo niet hierin herken. Ondanks de nachtelijke voedingen en het werken waar ik soms eind van de week wel even doorheen zit, zijn de enkele tranen nog steeds van geluk als ik even met mijn meisje knuffel.
BeantwoordenVerwijderenOndanks haar eenkennigheid, 2 nachtelijke voedingen en lastig ergens anders slapen. Besef ik toch steeds dat ik een makkelijk meisje heb. Of ze echt makkelijk is weet ik niet... maar dat hou ik mezelf altijd voor.
Toch heel herkenbaar hoor. Mooie hoogtepunten en helaas ook dieptepunten. Vooral sprongen en ziek kindje kan soms erg zwaar zijn. Maar gaat vast mooie week worden. Je bent een goede moeder! En haar gewoon af en toe achter tv zetten. Zodat je iets meer rust heb. Het weer maakt ook niet makkelijk om met haar te gaan fietsen ofzo.
BeantwoordenVerwijderenHoe mijn dochters waren met 14 maanden kan ik mij niet meer zo goed herinneren
BeantwoordenVerwijderen(ze zijn nu 14 en 16 jaar oud). Wel herinner ik me mijn krampachtigheid (controledrift) over ouderschap bij mijn eerste kindje en gevoelens van depressie bij mijn huilende 2e dreumes.
Wat mij hielp was inderdaad ruimte maken voor mijzelf, een hobby waar ik af en toe in op kon gaan. Dat en de normen verlagen...het hoeft niet brandschoon in huis te zijn voor kinderen. Ze hoeven niet voortdurend gecorrigeerd en goed opgevoed door het leven, stipt op tijd gezond te eten.
Terugkijkend denk ik dat ze vooral veel kusjes en knuffels nodig hebben, dat je ze opraapt als ze vallen en dat je erop vertrouwd dat je mooie kind tot een mooi mens zal uitgroeien.
Rustig ademhalen.
Ik hoop dat je snel weer van je kind in volle glorie zult genieten (alle fases zijn echt tijdelijk).
Hoi Michelle,
BeantwoordenVerwijderenDit is heel herkenbaar voor mij, hoewel ik al lang geen kleine kinderen meer heb, zelfs al een kleinzoon van 20 jaar.
Juist dat perfectionisme is heel vervelend ik had daar ook last van, je krijgt daar een schuld gevoel van.
Ik hoop dat je weer wat in rustiger vaar water komt, en er weer tegen kan, veel liefde geven aan je kleine meid, ze voelt de stemming van haar moeder feilloos aan.
Ik las laatst dat jullie dachten over een tweede kindje, ik zou daar zeker mee wachten tot je dochter naar de kleuterklas gaat.
Beter een wat langere tijd er tussen dan helemaal over je toeren raken met twee huilende kinderen, ik denk ook dat het niet goed is voor je.
Wij hebben ook maar één kind, dat had een medische reden, maar misschien was het wel beter zo.
Met twee kinderen is het nog weer moeilijker.
Ik hoop dat dit berichtje je goed doet.
Groetjes Irma
Hoi Irma, dankje voor je berichtje! Het artikel over een tweede kindje was zeker niet zo bedoeld. Het was meer omdat ik zelf wel eens die vraag kreeg en ook wel eens over na ging denken. Maar als wij al een tweede kindjes zouden willer en kunnen verwelkomen dan is het inderdaad pas over een aantal jaar. Maar ik neig er ook steeds maar naar om het zo ook goed te vinden/ te accepteren.
VerwijderenBedankt voor je bezoek aan mijn blog.
Een reactie zou ik erg leuk vinden ♥