In het leven van je kindje zie je vele momenten voorbij komen, van mooi tot minder leuk. Maar aan de mijlpalen kan je zien dat ze echt groter worden! Van het eerste badje, de eerste lange nachtrust tot aan jawel..die vervelende tandjes! 

Niet leuk, maar helaas hoort het er wel bij. Toen Eleanor de eerste tekenen zoals heel erg kwijlen, alles in haar mondje begon te stoppen, rode wangetjes kreeg en ook begon te bijten op dingen kwam het idee van doorkomende tandjes gelijk bij mij op. Al werd dit idee vaak weggewuifd onder het mom van, 'ze is nog wel erg jong daarvoor'. 

Maar toen de symptomen steeds erger werden en de nachten ook weer een klein drama werden, werd het al snel duidelijk. Het kleine puntje dat zichzelf in het paasweekend presenteerde bevestigde dit nog eens. Ineens had mijn kleine meisje van 23 weken haar eerste tandje al! Trots, maar ook vol medelijden keek ik af en toe naar het spierwitte tandje. Het tweede tandje kwam niet lang daarna en bracht ook met nog wat extra ongemakken met zich mee. 

Voor het eerst gaf ik haar wat kinder paracetamol. Iets wat ik niet snel zou geven, maar wanneer je kindje zo moe van het huilen is en ook nog eens verhoging heeft, dan zet je je eigen principes wel opzij. Gelukkig hielp haar dit enorm en gaven we deze zetpillen en de andere smeerseltjes en druppeltjes iets vaker en met iets meer vertrouwen aan haar. Inmiddels zijn wij twee kleine tandjes rijker en heel wat huil-, knuffel en hang uurtjes verder. Hopelijk heeft ze het nu achter de rug en kunnen wij uitkijken naar een paar rustige dagen en nachten, want voordat we het weten staat het volgende sprongetje alweer om de hoek..